Mε μεγάλη μας απογοήτευση είδα χθες τον αγώνα να ατονεί, και δε μιλάω για συγκρούσεις, μιλάω για την οργάνωση αγωνιστικότητας και αμεσότητας του αγωνιζόμενου με το αντικείμενο.  Η παρουσία του Αλαβάνου και ο λόγος του κρύβει μια πολιτική.  Ο Αλαβάνος περπατώντας στο λιβάδι πλάϊ με τα ΜΑΤ σίγουρα δεν διέτρεχε τους ίδιους κινδύνους με τον τυχαίο κάτοικο άρα είναι ψευτομαγκιά, κι ας με σχωράει ο σύντροφος αλλά ας βγει να με διαψεύσει ότι διατρέχει κίνδυνο όταν με τη πλάτη στο ΜΑΤατζή και το καλοξυρισμένο μούσι προς τις κάμερες αντιστέκεται.

Μίλησε όμως για αγώνα νομιμότητας, σε άλλα ΧΥΤΑ που όλα ήταν νόμιμα οι συνοδοιπόροι του άλλα έλεγαν.  Αγωνιζόμαστε όλοι πλάϊ πλάΙ μέχρι να καθοδηγήσουμε την αγωνιστικότητα να δει φως μέσω δικαστικών αγώνων και πολιτικών διαδικασιών σε σαλόνια.  Και μάλιστα στα ίδια σαλόνια με εργολάβους, χωρίς εργάτες, αγρότες, και αγωνιστές.  Αν πάμε πίσω ιστορικά από τη Βάρκιζα και πέρα όλοι οι αγώνες των ανθρώπων σε αυτόν τον μίζερο τόπο τυλίχτηκαν από επίδοξους ηγέτες να τους αντιπροσωπεύσουν σε σαλόνια, κι αυτοί στους δρόμους έμειναν στο δρόμο κι ακόμα περιμένουν τα αποτελέσματα.  Ο αγώνας τελειώνει όταν εγκαταλείπουν οι αγωνιστές τον δρόμο και πάνε σπίτια τους ήσυχοι.

Δε θέλουμε να αναφερθούμε σε διαδικασίες της χούντας αυτής και νομικά πλαίσια που ανατρέπουν και αυτές τις συνταγματικές διαδικασίες που επικαλούνται οι Αλαβάνοι και οι δικηγόροι, αλλά πρέπει στη προκειμένη περίπτωση.  Όταν φτάσουν οι κάτοικοι της Κερατέας να κυκλοφορούν με μάσκες, όχι δακρυγόνων αλλά όλων των τοξικών της τοπικής βιομηχανίας που θα θάβονται στο Οβριόκαστρο, θα είναι αργά για τους δικηγορίσκους να πουν συγνώμη στο λαό.  Το “Fast Track” σας λέει κάτι;  Ούτε ΣτΕ ούτε απλήρωτα χωράφια σταματάνε τα τανξ της “Νέας Ανάπτυξης” και με τη βούλα του κάθε νόμου.  Αντισυνταγματικά είναι δεκάδες παραπτώματα των δύο τελευταίων ετών.  Τη πάπια;  Δηλαδή πρέπει να περιμένουμε να δούμε τον Τσίπρα και τον Αλαβάνο στη Μακρόνησο για να αναφερθούμε σ’ αυτά;

Βάρκιζα γιόκ, αυτό το σύστημα δε πολεμιέται σε βουλές και δικαστήρια, πολεμιέται στο δρόμο.  Κι όταν αυτός ο δρόμος ανοίξει και κανείς αγωνιστής δε θα τολμάει να βγει σ’αυτόν θα είναι πολύ αργά για αγώνες. Ο αγώνας της Κερατέας δεν είναι σημαντικός για τους Κερατιώτες αλλά για όλους μας, αριστερούς δεξιούς κι ουδέτερους, κι για όποιον άλλο δεν συγκαταλέγεται σ’αυτό το φάσμα της Ευρωπαϊκής πολιτικής.  Είναι αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια, ελευθερία, ισότητα, δικαιωσύνη, όλων των ανθρώπων.  ¨Οποιους σας έστειλαν να τυλίξετε κόσμο και να τον σερβίρετε στα τραπέζια των εργολαβο-τραπεζιτών ας ξανασκεφτείτε τις επιπτώσεις της κρίσης των αγωνιστών του δρόμου.

Όσο για τις γαλανόλευκες και τους παπάδες στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού δε θέλω να αναφερθώ γιατί η μόνη σημαία που έχει ο αγωνιστής στο δρόμο είναι μία και κοινή, η μαύρη ( η απουσία κάθε συμβόλου δηλαδή ) !  Όλες οι άλλες μας διαχωρίζουν και παραπέμπουν σε αφεντικά που αιωνίως και λογικά μας πουλάνε.

Εκτός κι αν προτιμάτε αυτή τη συζήτηση να την κάνουμε απο κοντά στη Μακρόνησο χέρι χέρι μια μέρα, αν ζήσουμε να φτάσουμε μέχρι εκεί.

Μην υποβιβάζετε την νοημοσύνη των αγωνιστών στα οδοφράγματα!