Από συζήτηση στο ιντιμίντια
Υπάρχει στασιμότητα και αδράνεια
από ΕνⒶς 11:10πμ, Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Είναι κρίμα 8 βδομαδες αγώνα να χαθούν και να μπορέσει το κράτος να τον αποκόψει από άλλα κοινωνικά κινήματα. Όπως κάνουν με άλλες κινηματικές διαδικασίες θα φροντίσουν να πετάξουν λάσπη και να απαξιώσουν τους αγωνιστές, να τους παρουσιάσουν σαν εχθρούς άλλων κοινοτήτων.
Έχουν κληθεί και στο παρελθόν συνελεύσεις, συζητήσεις, για να ανοιχθεί ο αγώνας αλλά δε γίνεται συζήτηση, αλλά καπέλωμα απο παράγοντες. Όταν καλεί κάποιος σε συζήτηση και φτάνει κάποιος εκεί που θέλει να συμβάλει στον αγώνα, και βλέπει ένα προεδρείο εισηγητών και παραγόντων, αλλά και αγωνιστών που δε διαμαρτύρονται γι αυτή τη διαδικασία αποξενώνοντας όποιον δεν είναι “γνωστός”, ο αγώνας παραμένει στάσιμος.
Κάθε φορά που υπάρχει ανταλλαγή μπουκαλιών και χημικών υπάρχει κάλεσμα εδώ “ολοι στη Κερατέα” και μετά τις συγκρούσεις που συνήθως κρατούν κανένα μισάωρο, μια σιωπή. Πως να υπάρξει ενεργή και ουσιώδης αλληλεγγύη όταν το πολιτικό υποκείμενο του αγώνα είναι φαντομάς. Ένα κιόσκι με φωτογραφίες κι ένα καφενείο των ντόπιων, ούτε κείμενα, ούτε συνέλευση, οι ντόπιοι με τα αυτοκόλλητα τους, οι ξένοι να στέκονται γύρω και να αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν.
Έστω κι αν κανείς δεν διώχνει τους μη-κατοίκους της Κερατέας, η κατάσταση είναι αφιλόξενη. Μπορεί αυτό να είναι συνειδητή επιλογή της Κερατέας, άρα αυτός που βγαίνει και καλεί κάθε φορά ανεγκέφαλος. Σε μια μέρα συγκρούσεων και έντασης οι ντόπιοι αποσύρονται και πάνε σπίτια τους, αφήνοντας κάποιους άστεγους να διακινδηνέψουν να φύγουν απο τη Κερατέα στα άγρια μεσάνυχτα με ΙΧ (άρα ταυτοποιημένοι), Αν πεινάσουν θα πάνε για σουβλάκι στη γειτονιά και θα βρουν 4 ειδικούς φρουρούς και Διάδες απ’έξω σαν να μη τρέχει τίποτα.
Ολοένα και λιγότεροι αλληλέγγυοι θα έρχονται αν δεν αντιμετωπιστούν κάποια απο αυτά τα προβλήματα απο τον αγώνα. Δε θα έπρεπε κανένας σε όλη την Ελλάδα να συνεχίζει την καθημερινότητα της πολιτικής ζωής του όταν το κράτος έχει ανοίξει ένα πόλεμο προς σε μια κοινότητα και να θέλει να επιβάλει την καταστροφή της. Αν ήταν καταστροφή μιας γειτονιάς της Αθήνας θα μιλούσε διεθνώς ο τύπος για εμφύλιο πόλεμο, ενώ τα 20 σημαντικά χιλιόμετρα απο το κέντρο αναφέρεται σαν μια αντίσταση ενός χωριού.
Προτάσεις:
1 Να οργανωθούν απο τη Κερατέα πούλμαν κάθε απόγευμα στις 8 π.χ. απο κέντρο Αθήνας προς ΒΙΟΠΑ, και στις 2-3-4 (ανάλογα πως πάει η βραδιά) να καλύπτονται τα έξοδα απο τον αγώνα εκεί και να υπάρχει κουτί ενίσχυσης του ταμείου αυτού του εγχειρήματος απο όποιους έχουν να δώσουν.
2 Να υπάρχει μια ανοικτή συνέλευση με τακτή μέρα και ώρα στο ΒΙΟΠΑ κι όχι στο χωριό που θα έχει στόχ την απελευθέρωση και την περιφρούρηση του Οβριόκαστρου και η συνέλευση αγώνα για την απελευθέρωση του Οβριόκαστρου να μεταφερθεί εκεί όταν τελικά αποχωρήσει ο στρατός κατοχής και όλα τα τσιράκια του Μπόμπολα.
3 Όταν χέρι χέρι κράτος και τραπεζοκεφάλαιο (πίσω απο κάθε εργολαβικό έργο) καμιά τράπεζα και πολυεθνική δε θα έπρεπε να έχει θέση στη Λαυρεωτική, να κλείσουν και να φύγουν. Καμιά κρατική υπηρεσία δε θα έπρεπε να λειτουργεί με αφεντικό τους ίδιους. Οι υπηρεσίες που θεωρούν οι κάτοικοι ότι είναι αναγκαίες να αυτοργανωθούν απο την αντιστεκόμενη κοινότητα.
4 Αποχή απο ΦΠΑ και κάθε εισφορά στο κράτος, 0!
Και δε μιλάω για τη Κερατέα μόνο, αλλά για όλη τη Λαυρεωτική.
Εμπρός Γαλάτες πίσω φασίστες!
Σαν παράδειγμα αυτοοργανωμένης αντίστασης το Οβριόκαστρο κρατάει καλά τη θέση του στην ιστορία των ανθρώπων και όχι των κρατών και των ηγετών που διδάσκεται σαν ιστορία ώστε οι άνθρωποι να μην γνωρίζουν την ιστορία τους.